Jak skończy się wszechświat i ile zostało nam czasu? To pytanie, które fascynuje ludzkość od wieków. Współczesna nauka, opierając się na teoriach i obserwacjach astronomicznych, przedstawia kilka możliwych scenariuszy końca wszechświata, lecz każdy z nich jest odległy o miliardy lat.

Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara oraz z University at Albany, na podstawie interdyscyplinarnych badań opublikowanych w Nature Communications, doszli do wniosku, że upadek Mayapan, kulturalnej i politycznej stolicy ludu Majów na Półwyspie Jukatan, był w dużym stopniu spowodowany przez suszę w XIII-XIV wieku naszej ery.

Zwolennicy koncepcji płaskiej Ziemi przez pewien czas byli w stanie wielkiej ekscytacji. To zjawisko, choć może się wydawać zaskakujące dla wielu, znajduje swoje miejsce w dzisiejszym dyskursie naukowym i kulturowym. Jednakże, poprzez dokładniejsze przyjrzenie się tej kwestii, można dostrzec, jak różnorodne są poglądy na to, co wydaje się być jedną z najbardziej fundamentalnych prawd dotyczących naszego świata.

Odkrycie, że Księżyc się kurczy i wywołuje trzęsienia ziemi, może mieć znaczące implikacje dla przyszłych misji kosmicznych i długoterminowej obecności ludzkości na naszym naturalnym satelicie. Badania finansowane przez NASA dostarczają danych, które pomagają naukowcom lepiej zrozumieć strategiczną część Księżyca, taką jak jego południowy biegun.

Na terenie Tajlandii, w okresie Żelaza, rozwijała się unikalna kultura, która pozostawiła po sobie fascynujące artefakty – trumny dłubane, znane z kultury „Log Coffin”. Badacze z Uniwersytetu Silpakorn oraz z Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology zgłębili tajemnice tej kultury, analizując DNA dawnych społeczności i odkrywając ich złożoną strukturę społeczną oraz powiązania między poszczególnymi grupami.

Opowieści o małych ludziach, przekazywane w mitach przez rdzennych Amerykanów, są bogatym świadectwem kultury i wierzeń tubylczych narodów. Te legendy, żywe w różnych regionach kontynentu, ukazują nie tylko fascynację tajemniczymi istotami, ale także odkrywają podobne wzorce jak w innych kulturach w tym europejskich legendach o krasnoludkach.

W dzisiejszych czasach, kiedy granice między fikcją a rzeczywistością wydają się coraz bardziej zacierane, szczególnie interesujące staje się badanie wpływu treści medialnych na nasze przekonania i postawy. Jednym z fascynujących odkryć w tej dziedzinie jest związek między oglądaniem filmów i programów horrorowych a wiarą w zjawiska paranormalne. Badanie przeprowadzone przez Femke Geusens, postdoktorantkę na Wydziale Zdrowia Kobiet i Dzieci na Uniwersytecie w Uppsali, dostarcza ciekawych wglądów na ten temat.

Odkrycie tajemniczych wielokątów pod powierzchnią Marsa przez chiński łazik Zhurong rzuca nowe światło na zrozumienie warunków panujących na Czerwonej Planecie miliardy lat temu. Badania przeprowadzone przez zespół naukowców, kierowany przez Lei Zhanga, wykorzystujące radar przesiąkający grunt, pozwoliły na identyfikację szesnastu wielokątnych struktur położonych na głębokości około 35 metrów w obrębie Utopia Planitia, jednej z największych równin uderzeniowych Marsa. Te geometryczne formacje, zmierzające od kilku centymetrów do kilkunastu metrów, wskazują na szerokie rozprzestrzenienie podobnych terenów pod powierzchnią równiny.

Odkrycie najstarszej czarnej dziury w historii wszechświata, datowanej na zaledwie 670 milionów lat po Wielkim Wybuchu, otwiera nowy rozdział w naszym zrozumieniu kosmosu. Ta czarna dziura, o masie 1,6 miliarda mas Słońca, znajduje się w galaktyce GN-z11 i jest tak stara, że dostarcza rzadkiej perspektywy na młody wszechświat, rzucając wyzwanie dotychczasowym teoriom na temat formowania się supermasywnych czarnych dziur.

Naukowcy z Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Peru rozwiązali zagadkę peruwiańskiego dineyiro (małej monety) z 1899 roku. Jednostka monetarna zaintrygowała numizmatyków, ponieważ taka waluta nie mogła istnieć w Peru w określonym czasie. Badanie opublikowano w czasopiśmie naukowym Heritage Science.

W obliczu rosnących kosztów i ograniczeń związanych z tradycyjnymi metodami wysyłania ludzi i ładunków w kosmos, świat nauki szuka alternatywnych rozwiązań. Jednym z najbardziej fascynujących pomysłów, który może całkowicie zmienić nasze podejście do eksploracji kosmosu, jest koncepcja windy kosmicznej. Alberto de la Torre, astrofizyk z Northeastern University, przedstawił wizję, według której winda kosmiczna mogłaby stać się kluczowym warunkiem transformacji ludzkości w cywilizację kosmiczną.

Niedawno, u wybrzeży Sycylii, w pobliżu Agrigento, miało miejsce wyjątkowe odkrycie, które rzuca nowe światło na starożytną historię i architekturę grecką. Zespół składający się z nurków z jednostki karabinierów, przedstawicieli Superintendencji Morza oraz wolontariuszy z organizacji BCsicilia, odnalazł fragment świątyni Zeusa, znanego również jako Olimpejon.

W XVIII wieku podczas wykopalisk archeologicznych odkryto ponad tysiąc zwojów, które przypuszczalnie należały do rodziny Juliusza Cezara. Znajdowały się one w bibliotece w willi w Herkulanum, pochłoniętej przez erupcję Wezuwiusza w 79 r. n.e. Mimo że zwoje przetrwały w stanie zwęglonym, próby ich odczytania kończyły się niepowodzeniem z powodu nieczytelności czarnego atramentu oraz ryzyka zniszczenia podczas rozpakowywania. Sytuacja ta zmieniła się diametralnie dzięki konkursowi Vesuvius Challenge, zainicjowanemu w 2023 roku przez Brenta Sealesa z Uniwersytetu Kentucky oraz sponsorów z Doliny Krzemowej.

Tak zwana teoria Paleokontaktów lub Paleoastronautów, proponuje, że starożytne cywilizacje znajdowały się pod wpływem lub były stricte kierowane przez istoty pozaziemskie, co doprowadziło do większości z ich zaawansowanych osiągnięć technologicznych i kulturowych. Teorie paleoastronautyczne, choć powszechnie uważane za kontrowersyjne, oferują nietuzinkową interpretacje historii ludzkości i enigmatycznych osiągnięć naszych przodków. Dzisiaj postaram się wprowadzić niezaznajomione z tym zagadnieniem osoby, w podstawowe założenia tej teorii.

W świecie nauki często pojawiają się doniesienia, które rozpalają wyobraźnię publiczności. Jednym z takich przypadków jest historia "piramidy" znalezionej na Antarktydzie, która okazała się być naturalną formacją górską. Geolodzy z Uniwersytetu Kalifornijskiego wyjaśnili, że ta niezwykła struktura nie jest dziełem człowieka ani pozostałością po dawnych cywilizacjach, ale wynikiem długotrwałych procesów erozyjnych. Góra, o której mowa, znajduje się w pasmie górskim Ellsworth i została odkryta już w 1935 roku. Jej piramidalny kształt jest efektem erozji, podczas której woda, zamarzając i rozszerzając pęknięcia w skałach, nadawała jej obecny kształt przez miliony lat.

W poszukiwaniu odpowiedzi na pytania o wszechświat, nauka rozwinęła szereg odważnych teorii, które próbują wyjaśnić jego strukturę, pochodzenie i przyszłość. Każda z tych teorii rzuca wyzwanie istniejącemu porządkowi i sugeruje intrygujące alternatywy dla naszego rozumienia kosmosu.

Zjawisko zielonego światła obserwowane nad Wenus i Marsem zwróciło uwagę naukowców na całym świecie. Choć na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że jest to fenomen nadnaturalny, w rzeczywistości ma on głębokie podstawy naukowe, związane z procesami zachodzącymi w atmosferach tych planet.

Z najnowszych badań wynika, że Homo sapiens dotarli do północnej Europy już około 45 000 lat temu, co stanowi jedne z najwcześniejszych dowodów na obecność współczesnych ludzi na tym kontynencie. Badania przeprowadzone na stanowisku archeologicznym Ranis, znajdującym się w pobliżu zamku w Ranis w środkowych Niemczech, dostarczyły niezbitych dowodów na współistnienie Homo sapiens z neandertalczykami w Europie Północnej przez kilka tysięcy lat, zanim ci ostatni ostatecznie wyginęli.

W 1284 roku w niemieckim mieście Hameln doszło do tajemniczego zniknięcia 130 dzieci. To wydarzenie zainspirowało legendę o fleciście z Hameln, która przetrwała wieki. Według opowieści, miasto nękane przez plagę szczurów zatrudniło flecistę w wielobarwnym ubraniu, aby pozbył się gryzoni. Gdy mieszkańcy odmówili zapłaty, flecista zemścił się, wabiąc ich dzieci muzyką do góry, skąd już nie powróciły.

W niezmierzonej przestrzeni kosmicznej pełnej niezliczonych ciał niebieskich, zjawisko znikania gwiazd od wieków stanowi źródło fascynacji astronomów. Mimo że większość gwiazd ma przewidywalny cykl życia, zdarzają się momenty, kiedy te błyszczące obiekty wydają się znikać bez śladu. To tajemnicze zjawisko zawsze wzbudzało ciekawość i spekulacje, co skłoniło naukowców do rozpoczęcia przełomowego projektu o nazwie "Znikające i pojawiające się źródła na przestrzeni stulecia obserwacji" (VASCO).